Εισαγωγικά σχόλια

Η νόσος του Πάρκινσον είναι η πλέον συχνή εκφυλιστική νόσος του νευρικού συστήματος, μετά την άνοια Alzheimer.  To σύνδρομο Πάρκινσον περιγράφηκε από τον James Parkinson το 1817.  Το σύνδρομο έχει πολλές αιτίες, αλλά η πλέον συχνή μορφή του είναι η ιδιοπαθής.  Στη Μ. Βρετανία, το σύνολο των ασθενών με νόσο του Πάρκινσον υπολογίζεται σε 120.000, με το ετήσιο κόστος νοσηλείας τους να υπερβαίνει τα 600 εκ. Ευρώ.  Στις ΗΠΑ, υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 900.000 ασθενείς.  Ο επιπολασμός είναι 20/100.000 και η επίπτωση 150/100.000.  Προσβάλλει 1 άτομο κάθε 100 πάνω από την ηλικία των 60 ετών, και 2 κάθε 100 πάνω από την ηλικία των 70 ετών. Το 10% των ασθενών είναι νεότεροι από 40 ετών.  Στις ΗΠΑ, η πυραμίδα κατανομής ηλικιών δεικνύει ότι 15% του πληθυσμού περίπου, είναι άνω των 60 ετών, δηλ.  45.000.000 άτομα. Η νοσηρότητα σε αυτό τον πληθυσμό είναι τρεις φορές μεγαλύτερη από αυτή στο γενικό πληθυσμό.  Προβλέπεται ότι περί το έτος 2040, η νόσος του Πάρκινσον θα αποτελεί τη 2η συχνότερη αιτία θανάτου μετά τον καρκίνο. 

Η θεραπεία της νόσου του Πάρκινσον αρχίζει με χορήγηση φαρμάκων σε χαμηλές δόσεις, τα οποία σταδιακά αυξάνονται, όταν τα συμπτώματα επιδεινώνονται και οι αρχικές δόσεις δεν είναι επαρκείς.   Εάν ο ασθενής επιδεινώνεται και δεν ανταποκρίνεται στη χορήγηση φαρμάκων, πρέπει να αξιολογηθεί από νευρολόγο και νευροχειρουργό, ειδικευμένους στην νόσο του Πάρκινσον, για να διαπιστωθεί εάν είναι κατάλληλος για να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση.   Οι επεμβάσεις πραγματοποιούνται με δύο τεχνικές, είτε με “θερμική μικροτομή” ή με “ηλεκτρική διέγερση” βαθέων πυρήνων του εγκεφάλου.  Σε σωστά επιλεχθέντες ασθενείς, οι χειρουργικές επεμβάσεις προσφέρουν σημαντική βελτίωση των συμπτωμάτων και της ποιότητας ζωής.